منى عينه يقابلني ..و همه بس يكلمني
و همه صار بالدنيا .. يجيني ويعتذر مني
بعد ماكنت اناديله .. يجرحني واعديله
كان يوم اللي يتعذر .. ويمسح دمع منديله
غروره بنفسه و اعجابه .. هو اللي ذله و جابه
تغليه و دلاله كان .. مظاهر زيف كذابه ..
سهر ليله علشاني .. بكى حبي و ناداني
و لاني في حياته الروح .. صعبه لو لحظه ينساني
نعم بينت اسراره .. و عيشته على ناره
و تركته بعدها حاير .. رضايا شاغل افكاره
تحير و انشغل باله .. شقى بعدي و تعب حاله
نهايتها رجع ندمان .. بعد همه و ترحاله